Veerboot avonturen

Na Borneo was Bali in Indonesië de tweede bestemming. Hier hebben we vorig jaar een geweldige vakantie gehad en daarom hebben we dit jaar de twee plaatsen die wij toen het leukst vonden geselecteerd (Ubud en Sanur). We verblijven in een leuke bungalow met uitzicht over de rivier en rijstvelden. Ook heeft het huisje een binnenplaatsje met een buitendouche. In Ubud hebben we de ouders van Annelies ontmoet. Die maken een reis door Java en Bali en onze wegen kruisten in Ubud. We hebben het apenbos bezocht en we zijn lekker uit eten geweest. Na twee dagen gingen zij door naar Sanur in het zuiden en wij naar Candi Dasa in het oosten. Vanuit daar gaat de boot naar Lombok wat onze volgende bestemming was.

Vorig jaar waren we met de speedboot naar Gili Trawangan gegaan en door de hoge golven tussen Bali en Lombok was dat geen pretje. We dachten dit jaar slim te zijn en de “relaxte” publieke veerboot te nemen. Die zou ons in plaats van de 1,5 uur per speedboot in 3 tot 5 uur naar Lombok brengen. Het avontuur begint als de taxi stopt in het haventje. Voordat de achterklep goed en wel geopend is zitten er al twee mensen in de kofferbak om de koffers eruit te halen. Deze zogenaamde porters dragen voor wat geld je koffer ergens heen. Aangezien wij nog geen tickets voor de veerboot hadden en ik er weinig voor voelde dat die mensen mijn koffer ergens zouden droppen, moest ik daar al ingrijpen.

De chauffeur zou de tickets regelen maar stond te kijken waar hij heen moest. Dat is dus iets wat je niet moet doen in deze haven, want voor we het wisten stonden er 6 mensen om ons drieën heen, die allemaal luidkeels lieten weten wat er gebeuren moest. “Yes yes this way” “Me carry suitcase 10000” “Fastboat” “Transport” “Yes ticket that way” ”No no no tickets over there” “You need hotel”. Uiteindelijk moesten wij een hokje in en daar kon de chauffeur de tickets voor de veerboot kopen. Goed wij het hokje weer uit en daar stonden al die mensen weer, nu druk wijzend op de veerboot die aangemeerd lag. “Quick quick …. 10 minutes”. Weer twee mensen die naar onze koffers doken moeten terug fluiten en daar gingen we met grote stappen en een koffer die meer stuiterde dan rolde door het brakke wegdek.

Bij de kade aangekomen stonden er allemaal mensen te wachten en kregen we van een man met een uniform te horen dat we niet meer meekonden. Na wat rondkijken zag ik allemaal verschillende uniformen. Je zag mensen met een zeeblauw vestje aan van de veerboot maatschappij, mensen met een wit/grijs uniform, politiemensen met een bruin uniform, politiemensen met een donkerblauw uniform, mensen met een legeruniform en mensen met een lichtbruin uniform. Aangezien de man met een wit/grijs uniform ons had tegengehouden dacht ik het nog eens te proberen bij het zeeblauwe vestje van de veerboot. Die zei dat we wel mee konden als we snel waren. Wij dus hup uit de rij en zo iedereen voorbij. Dit was het moment dat de wit/grijze meneer ingreep en het zeeblauwe vestje terecht wees. Hij was blijkbaar hoger. De politie in het donkerbruine uniform kwam vervolgens melden dat we op de volgende veerboot moesten wachten, dus nog een uur wachten!. Verwarrend allemaal.

Een half uur later kwam de volgende boot en mochten we aan boord. Je moet dan via de laadklep naar binnen terwijl daar ook vrachtwagens komen aanrijden. Eenmaal binnen moet je dan een trap op die net zo breed is als ikzelf en zo steil is als de Mount Everest. Ik kreeg mijn iets te zware koffer nog net omhoog met veel vijven en zessen, maar voor Lie was dit onbegonnen werk. Hier dus maar geïnvesteerd in een porter die de 24 kilo zware koffer van Lie op zijn nek omhoog bracht. Eindelijk zaten we op de stoeltjes op het achterdek en konden we vertrekken.

De trip zou tussen de 3 en 5 uur duren , maar uiteindelijk hebben we er 5,5 uur over gedaan. We hadden niet zoveel last van de golven, maar de tijdsduur samen met de haven maakte deze vorm van reizen naar Lombok toch nog slechter dan de 1,5 uur met de misselijk makende speedboot. Zodra de boot stil lag in de haven van Lembar op Lombok stoven er 10 mensen het dek op om koffers van mensen te dragen. Aangezien het omhoog niet lukte hebben we maar meteen weer geïnvesteerd in een porter voor Lie. Beneden stonden we echter tussen de vrachtwagens die opeens begonnen te rijden. De porter hadden we door de vrachtwagens wat moeite om te volgen, maar uiteindelijk stonden we weer aan land met onze koffers. Al snel zagen we het zeer welkome bordje met onze naam erop, wat betekende dat onze chauffeur en gids er waren om ons naar ons hotel in Senggigi te brengen. In het hotel hebben we nog even lekker kunnen zwemmen en genoten van een relax drankje. Gelukkig hebben voor de terugreis de speedboot geboekt.