Duck Tape

Na Vancouver Island was het tijd voor downtown Vancouver en het switchen van auto. We begonnen de dag met een wandeling van 90min door Stanley Park. Daarna ontbeten aan de rand van het park in een klein koffietentje met een soort van Starbucks assortiment. Hierna de auto ingeladen voor zijn laatste rit (Bob , hij was niet zwart maar zilver haha) naar het vliegveld. Geen schade, geen moeilijkheden en snel ingeleverd en dat was wel een verademing na de mega lange wachttijd bij het ophalen (huur nooit bij Alamo). Wij waren stipt op de afgesproken tijd van 12:00 op de plek waar de man van het camperverhuurbedrijf ons zou ophalen. Hij zat echter vast in het verkeer en liet ons 90min wachten. Het lijkt wel of we op alle vervoersmiddelen moet wachten in Canada: huurauto’s, vliegtuigen, veerboten en campers.

100km ten westen van Vancouver bevindt zich het verhuursbedrijf (Fraserway) in Abbotsford. We werden vriendelijk begroet door een man die een x aantal tanden miste en een naambordje met de naam Godfried droeg met daarnaast de Duitse en Canadese vlag. Naast hem stond een bakvis met een tweetal glimmende authentieke stalen bracketbeugels. Dit tweetal leidde ons rond door wat voor de komende twee weken ons nieuwe huis zou worden. Dit knopje is voor dit en met deze sleutel gaat dit luik open. Water doe je hier, behalve als dit en dat. Doe dit nooit als je stil staat maar alleen als je rijdt … of was het nou andersom. De bakvis bleek net een paar dagen in dienst en wist het allemaal niet helemaal. Onze Duitse herr Godfried moest een aantal keer hard ingrijpen waarna hij streng doch rechtvaardig zijn missende tanden ontbloot.

Na het complete rondje en het benodigde papierwerk kregen we de sleutel en mochten we op pad. We gingen samen zitten en keken elkaar aan. Annelies: “Moeten we niet eerst een rondje over het parkeerterrein doen”. Nee hoor, we gaan gewoon linksaf de weg op. Wat is zo’n camper groot als je er de eerste keer in rijdt en wat heb je belachelijk weinig zicht naast en achter je. We hebben de TomTom ingesteld op de eerste de beste mall om daar boodschappen in te slaan. We vonden een Saveway en het was echt een MEGA supermarkt. Neem de Albert Heijn XL in Purmerend en doe die dan keer 10 en je hebt de Saveway. Daar met een kar vol voor 200 CAD ingeladen en toen kwam het afrekenen. “Wilt u lid worden van de Saveway club dan bespaart u gelijk veel geld”. Nou nee dat hoeft niet we zijn toch maar twee weken in Canada. “Doe nou maar … ITS FREE anyway”. Ok, omdat die meneer zo aandrong maar gedaan. Hij van zijn kassa weg naar een soort klantenservice balie om de kaart te halen. De rij achter ons werd al groter en groter. Hij scant de kaart en TAK TAK TAK je zag het bedrag op de kassa terug lopen naar 175 CAD. Zo dat is dan wel de moeite waard. “Hoe wilt u betalen?” Ik overhandig mijn creditcard en de man haalt hem door de kassa. DECLINED! Nog een keer proberen en weer niet gelukt. De chip geprobeerd … DECLINED … en de rij werd groter en groter. Tweede mevrouw erbij, ik denk een chef, en weer niet gelukt. Ik bellen naar mastercard en de mevrouw aan de lijn vertelde mij dat mijn kaart gewoon actief was. Ik moest maar met de Rabobank bellen tijden NL kantoor uren. Gelukkig hadden ze een geldmachine in de supermarkt en daar kon ik geld opnemen.

Goed wij de boodschappen ingeladen en opgeborgen en weer op pad. Eenmaal uit de stad en in de bergen begint de camper toch een herrie te maken, NIET NORMAAL. Annelies ging op een gegeven moment de IPOD luisteren, maar dat had geen nut aangezien het geluid zo hard was dat je het gewoon er doorheen hoorde. Je hoorde een soort piepen (we dachten de luxaflex), kraken (we dachten aan de wanden/kastjes), rammelen (we dachten aan de oven) en bonken (bleek een losse plank van het tweede bed). Dit alles dus zeer luid en door elkaar heen en je werd er helemaal dol van. Aangezien het al laat werd en we niet meer tegen de herrie konden zijn we bij een provincial campground gestopt in Mannings Park. Dit is een national park in het zuiden van Canada iets ten westen van Hope (link googlemaps) Daar meteen een Canadees met een buiten proportionele caravan aangesproken of hij ons kon helpen met alle geluiden in de camper. Het eerste dat hij zei was: “First time camping I recon?” gevolgd door een harde lach. De beste man keek eerst naar de aandrijving en naar andere zaken onder de camper. Eenmaal binnen via de passagiersstoelen (we kregen de camperdeur niet open) wees hij meteen een paar dingen aan. De plank die los lag, het rooster in de oven, een pan die tegen een andere aan stond in een kastje, schoteltjes die op elkaar op een bord stonden, de luxaflex en een losse bijl in één van de opbergluiken aan de buitenkant. De volgende dag maar eens naar kijken.

De eerste nacht in de camper was onrustig en zorgde voor wat stijve spieren. Het gedeelte waar we op lagen (een matras kan ik het niet noemen) was erg hard en dat is voor iemand die op zijn zij slaapt en een buikslaper niet prettig. De camper stond iets schuin voor een heuveltje dat 3m lager afliep en ik ben een paar keer midden in de nacht wakker geworden omdat ik dacht dat we naar beneden reden (wat natuurlijk niet zo was). In de ochtend weer even met de Canadees gaan babbelen die er uitgerust bij zat in de zon met een grote kop koffie in zijn hand. Eerste dat hij zegt: “Hoe zit het met je spiertjes”. Mwaaa beetje stijf, waarna dezelfde harde lach weer te horen was. “That is what I suspected, that is what camping is all about”. Wel een kop koffie gehad en goede info gekregen over campgrounds en camping in het algemeen. Ik kreeg een rol duck tape en ik mocht zijn caravan even zien. Dat was een ding waar een bad en douche in zat, een gedeelte dat elektrisch uit schoof met een bank erin, een slaapkamer met een kingsize bed erin en een keuken met een American size koelkast. Geen wonder dat hij uitgerust was. Erg vriendelijke mensen en ik heb ze bedankt voor de hulp, de tips, de koffie en de duck tape.

We hebben vervolgens met zijn tweeën ongeveer de hele camper vast getapet met duck tape om alle geluiden te laten verdwijnen. Resultaat was al heel wat beter, alleen het rammelen was er nog. Het kostte 20 tapejes om de oven en gasstel stil te krijgen maar het is gelukt. Nu ligt er dus een plank plus ovenrooster onder het matras van het bed, een oven met duck tape, metalen delen van het gasstel in een opbergluik , een luxaflex met duck tape en een deken tussen de lamellen. Eindelijk een acceptabel geluidsniveau … duck tape saved the holiday!!! Op naar de Okanagen Valley en de Rockies.

PS1: De creditcard werkt nogsteeds soms wel en vaak niet. Dit is wel heel irritant
PS2: We hebben de tweede dag meteen een foam matrasje gekocht bij de Wal-Mart waardoor we nu heel wat beter slapen
PS3: Het internet is hier zo traag dat ik geen foto's kan uploaden. Volgende keer weer.