-24 graden

Vrijdag
Wie onze reisverhalen een beetje gevolgd heeft de afgelopen jaren, weet dat wij altijd wel ergens (bijna) te laat voor zijn. Zo waren we in Egypte een uur te laat omdat de klok een uur vooruit ging ivm de zomertijd (met als resultaat een boze boot vol Russen), vorig jaar lapland verslapen vanwege een verkeerde optie op de wekker (en gered door mijn vader), Borneo bijna te laat voor de speedboot vanaf het schildpaddeneiland en vandaag kunnen we daar weer een nieuw hoofdstuk aan toevoegen. Zo zijn wij gisterenmiddag in het hotel om door te geven dat Annelies vegetarisch is en om nogmaals te checken hoe laat wij ons moeten melden … 10:30 dus. Vanmorgen mooi op tijd opgestaan en rustig wakker worden met en kopje koffie. Tijdens het klaar maken worden we 10:15 gebeld door het hotel op mijn mobiel dat iedereen incl. taxi op ons staat te wachten en of we niet heel snel konden komen. Bleek dus de vertrektijd ineens 30 min eerder te zijn en niemand had de moeite genomen om dat ook aan ons mede te delen. De taxi (met de overige 6 mensen) stond dus uiteindelijk 20 min te wachten en je weet wat taxi’s kosten in Finland ;-)

De taxichauffeur dacht dat de Hollanders en Belgen het wel koud zouden vinden in Lapland en besloot zijn busje om te toveren in een rijdende sauna (naar goed Fins gebruik). Erg vermakelijk is dan het proces wat dan plaatsvindt. Wij hadden geen tijd meer voor thermopakken, maar onze groepsgenoten waren van top tot teen in een pak gehesen dat is bedoeld voor temperaturen van -20 tot -40. Je zag ze dus één voor één langzaam afsterven in die auto. Muts af, ritsje open, bovenstuk afstropen, pully open, voor de derde keer voelen of het luchtroostertje in het plafond wel lucht blaast (ja dat doet hij en wel lucht van +20 graden), kijken naar hun partner en bevestigen dat ook zij langzaam geroosterd worden, pully uit, vragend kijken naar mij of ik denk dat we er al bijna zijn, voelen of er lucht uit het roostertje komt en maar eens zuchten in de hoop dat er iemand gaat vragen aan de chauffeur of de temperatuur wat naar beneden kan. Wij hadden dus niet zo’n pak, maar bij ons gingen de laagjes ook een voor een uit. Als de chauffeur dan ook nog eens 15 min omrijdt, omdat hij de weg niet kent , is het feest compleet.

Dankbaar stapt iedereen naar buiten bij de husky farm. De eerste reactie van de mensen bij het zien van de honden was ook wel mooi. Wij hadden op internet al gelezen dat ze van een speciale fokmethode gebruik maakten en dat de honden er niet uitzien als standaard husky’s zoals wij die in Salla vorig jaar gezien hadden. De eigenaar doet aan professioneel husky racen en was twee weken geleden nog derde geworden in de Finse nationale kampioenschappen. Hij fokt de standaard husky’s met andere rassen om uiteindelijk alle goede eigenschappen te combineren in zeg maar race husky’s. Hij vroeg wie het wel eens eerder gedaan hadden en wij natuurlijk (stom) onze handen omhoog. Mooi , Annelies en ik kregen dus een raceslee ipv de zware houten slee en de beste honden. Wij mochten ook nog eens voorop en je raadt het al binnen no-time na het vertrek lagen wij voor op de rest. De slee van Annelies had ook nog eens vier ipv vijf honden en dat kwam omdat zij drie van de beste honden voor haar raceslee had.

Het besturen van de slee en honden door de mooie zonnige Lapse natuur ging prima, alleen moesten wij steeds wachten op de rest van de groep. Een Belgische vrouw was al vrij snel uit de bocht gevlogen en over haar slee geklapt met als resultaat een pijnlijke lies en sneeuw in haar thermopak en handschoenen. Haar handen waren daardoor zo koud geworden dat ze de slee niet meer goed kon vastpakken. Aangezien ze door haar lies ook niet goed kon sturen, kwam er nog wel eens een slee voorbij zetten zonder iemand er op. Daar was ze trouwens niet de enige in, want ook haar man, een andere Nederlander en een andere Belgische crashten met hun slee. Ook zagen we een slee linksaf slaan terwijl iedereen rechtdoor ging en die slee werd weer ingehaald door een slee zonder persoon erop. Onderweg moesten wij dus steeds bijremmen om niet te snel te gaan en ook moesten we dus nogal eens wachten.

Annelies werd dus wat nonchalant op een gegeven moment en kwam met het lumineuze idee om mijn slee wat voorsprong te geven en dan de honden los te laten. Zo gezegd zo gedaan … wat Annelies alleen vergat was dat ze de snelste honden van de groep had en dat die dus met ongeveer 100km/uur wegstoven in een poging mij in te halen. Dat ging rechtdoor wel goed alleen in een scherp bocht ging de slee als een soort bobslee door het pad de bocht door om vervolgens zichzelf en Annelies het dikke pak sneeuw in te lanceren. Er lag zoveel sneeuw dat Annelies niet meer te zien was en geheel verdwenen was in de sneeuw. Ze had zich gelukkig niet geblesseerd en kon weer op staan en naar de slee lopen.

Het was gedurende de tocht echt koud (-24 graden), maar het was zeer de moeite waard. We hebben beiden een eigen slee door de mooie Lapse natuur gestuurd en zeer veel lol gehad. Terug bij de farm hebben we nog een goede lunch gehad met warme koffie bij een kampvuur om weer lekker warm te worden. Als klap op de vuurpijl mocht Annelies een husky puppy van twee weken oud vast houden en de daarmee kon de dag niet meer stuk. Wederom een mooie ervaring.